Yine de Israr Ediyoruz!

İki yıl evvel, sıcak bir yaz Ramazanı’nda, Ceylan Intercontinental Oteli’nin yanında, Gezi Parkı’nda sermiştik sofralarımızı, geçtiğimiz Ramazan tekrarladığımız gibi. Kibir ve israf içinde lüks otellerde iftarlayanlara, Ramazan’ın mahiyetini unutan, konudan, komşudan, yoksuldan gözünü kesenlere bir çağrıydı. Ufak bir hatırlatma, aslına rücu. Gezi Parkı’nın çimleri bize kucağını açmış, parkın evsizleri, tinercileri soframıza ortak olmuş, temizlikçileri çay bile demlemişti. Aradan çok geçmedi, şimdi parkımız kepçelerin istilası altında.

Daha bir ay önce yine inat etmiştik. Taksim’i bize kapatanlara, hafızamızı yok etmeye çalışanlara, meydanımızı bir tüketim tapınağına çevirenlere karşı polisin copundan, gazından nasibimizi almıştık. Çok geçmedi, yayalaştırma adı altında Taksim meydanını ahaliden temizlemek, “çirkinlikler”den temizlemek, soylulaştırmak, mutenalaştırmak gayesini güdenler gemi iyice azıya almışlar, izinsiz, plansız, belgesiz kepçeleri sürmüşler çınar ağaçlarına.

Bizler bu zulme daha fazla sessiz kalamazdık. Cuma günü barikatlarda olan bir kısım arkadaşımız ve ekranları başında buna daha fazla tahammül edemeyenlerimiz, dostlarımız toplandık. Vatan Caddesi’nde İstanbul Emniyeti’nin önünde sessiz bir eylem gerçekleştirdik. Emniyet’in önünde yetkili amirlik gelene kadar bekledik ve onları insafa, izana, adalete çağıran ikazımızı ilettik.

Saat beş buçukta, Şehzadebaşı’ndan toplanarak Taksim’e yürüyüşe geçtik. “Ne işiniz vardı?” diye soranlara cevabımız “Sen neden burada değilsin?” olacaktır. Zira yaşadığımız bu şiddetin, olağanüstü halin en tehlikeli yanı, bu memlekette icraat ve politikalarıyla hükümete, başbakana duyulan öfkenin, ona destek veren mütedeyyin halk kesimleriyle eşitlenmesidir. PKK=terörist=alevi=ermeni=solcu denkleminin yol açtığı ve göz yumduğu vahşetin tanığıyız. Memlekette giderek kemikleşen iki kutuplu siyasal hegemonyadan rahatsızız. Biz hak ve adalet temelinde başka bir yolun, üçüncü bir ihtimalin imkanına inananlarız.

Yaşanan kalkışma halkın iradesinin hiçe sayılamayacağının resmi, aman vermeyen devlet terörünün hesapsız kalmayacağının beyanıdır. Tüm bu yaşananlar Batı’nın devletle tanışması olarak da yorumlanabilir. Zira 30 yıllık savaş boyunca, bölgede yaşananlar bundan çok da farklı sayılmaz. Umulur ki bu karşılaşma, akıl sahiplerinde iktidara ve direnişe dair hakiki bir yüzleşmeye vesile olur.

Siyasal iktidar mevcut politikaları, kibri ve insafsız şiddetiyle en çok yegane siyasal ve sosyal sermayemiz olan Müslümanlığa zarar veriyor. Bu topraklara bir vaatte bulunabilecek, hak ve adaleti tesis edebilecek, kardeşliği inşa edebilecek, neo-liberal kapitalizme alternatif olabilecek tek seçenek hızla iktidara eklemlenerek itibarsızlaşıyor. Bugün Müslümana düşen, ”ama”ları bir yana bırakıp önce mazlumun ahına ortak olan, zulme sessiz kalmayan, kula kulluk etmeyen, AVM’leri mabed edinmeyen dininin şerefini kurtarmak olacaktır.

Çok geç kaldık, bunun da farkındayız. O kepçe oraya ilk vurulduğunda, iki yıldır gezi parkında yaptığımız iftarlarda olduğu gibi bin Müslüman orada olabilseydik, sürecin rengi de bugün vardığı nokta da çok farklı, çok daha müspet, çok daha sahici olurdu. Meydan ve bu kıymetli söz, “ambulans arkasına takılan uyanık vatandaşlar”a kalmazdı. Ama olsun, daha pek çok şey için geç kalmış sayılmayız, şimdi bir an evvel safları sıklaştırmanın vaktidir, şimdi, şu anda, burada.

Emek ve Adalet Platformu

Taksim Gezi Parkı’nda milâdi 2011 ve 2012 Ramazan aylarında düzenlediğimiz iftarlardan: